Park geologiczny

Granice naturalne Parku Narodowego Teide wytycza wielka i widowiskowa kaldera, eliptyczna depresja o wymiarach 16 na 11 km, w której wnętrzu uformował się stratowulkan Teide - Pico Viejo.

Nazwa Las Cañadas wywodzi się od równin położonych u podnóża ściany kaldery, które wykorzystywano niegdyś do przeprowadzania zwierząt hodowlanych na miejsce wypasu (cañada oznacza wygon, czyli drogę, którą pędzi się bydło). Największa z nich znana jest jako równina Llano de Ucanca. Spływająca ze ścian kaldery woda nie znajduje ujścia, toteż niesiony przez nią materiał osadza się i gromadzi u ich podstawy, tworząc wspomniane równiny.

Pochodzenie kaldery Las Cañadas jest dyskusyjne i posiada dwie podstawowe hipotezy. Ta najbardziej prawdopodobna zakłada, że czysto erozyjne pochodzenie kaldery wraz z doliną otwierającą się ku północy na gminę Icod, która zgodnie z tą teorią wznosi się aktualnie na połaciach zastygłej lawy Teide. Druga hipoteza głosi, że nastąpiło nagłe opróżnienie płytkiej komory magmowej, pozostawiając ogromne zapadlisko.

Jednak najnowsze badania podwodnych osadów oraz dane uzyskane ze sztucznych korytarzy gromadzących wodę wskazują z dość dużą pewnością na prawdziwość pierwszej hipotezy o niszy osuwiskowej, która przemieszczając się na północ, ukształtowała kalderę Las Cañadas oraz Dolinę Icod 198 tysięcy lat temu. Początek formowania się Teide szacowany jest na 175 tysięcy lat temu. Wyrzucane potoki lawy wypełniły pierwotną depresję, z której obecnie pozostały tylko ściany.